miércoles, 16 de julio de 2008

Mi esperanza

Ya nunca más diré, todo termina...

Ya nunca más diré: «Todo termina»,
sino: «Sonríe, alma, y comencemos.»
En nuevas manos pongo nuevos remos
y nuevas torres se alzan de la ruina.

Otra alegre mañana determina
el corazón del mundo y sus extremos.
Juntos, alma, tú y yo inauguraremos
este otro amor y su preciosa espina.

Para mirar mi muerte atrás miraba
y encontré renaciente la llanura
y sellada la boca de mi herida.

Ni el nombre sé yo ya de quien amaba,
desmemoriado y terco en la aventura
de que quien me mató me dé la vida.

Antonio Gala

* * *

A veces hay que sacar fuerza de flaqueza, para seguir creyendo en algo que parece imposible, para subir la autoestima que te bajaron todas las llamas del desafecto, para dar una torta moral a todos los destruyesueños, para subir las rampas y volver a ver el cielo, para seguir adelante, para volver a ser feliz.

No pienso renunciar, a pesar de todas las caídas, todos los tropiezos, todas las heridas. Puede que me caiga otra vez, puede que las heridas sean aun más profundas e insoportables, pero hoy por hoy me haces feliz y no quiero, no puedo pensar en dejarte escapar.

Porque sí, porque no puedo parar de sentir, porque no soy de piedra, porque me importas, porque me encantas, porque quiero hacerte feliz, porque… te quiero.

1 comentario:

Anónimo dijo...

"...sen ti non podo,
sen ti non podo vivir...

Dame alento coas túas palabras,
dame celme do teu corazón,
dame lume coas túas miradas,
dame vida co teu doce amor..."


Cando nun abismo me atopaba, apareciches ti, e tinguiches de infinitas cores a miña insulsa vida...


¡¡Quérote tanto!!

:)